Ceza Muhakemesi Kanunu 68. Madde (CMK)

Ceza Muhakemesi Kanunu 68. Madde

Duruşmada Bilirkişinin Açıklaması

1. Mahkeme, her zaman bilirkişinin duruşmada dinlenmesine karar verebileceği gibi, ilgililerden birinin istemesi halinde de açıklamalarda bulunmak üzere duruşmaya çağırabilir.
2. Yaptıkları açıklamalardan sonra mahkeme başkanı veya hakim, çekilmelerine izin vermedikçe, bilirkişiler duruşma salonunda kalırlar; ancak salona teker teker alınıp birbirinden ayrı olarak dinlenmeleri zorunlu değildir.
3. Cumhuriyet savcısının, katılanın, vekilinin, şüphelinin veya sanığın, müdafiin veya kanuni temsilcinin istemi üzerine bilimsel mütalaa hazırlayan uzmanın duruşmada dinlenmesi hususunda da yukarıdaki fıkralar hükümleri uygulanır.

Ceza Muhakemesi Kanunu 68. Madde Gerekçesi

Kovuşturma evresinin, hemen hemen bütün mukayeseli mevzuatta ortak olan özellikleri sözlülük, tartışmalılık, işi bir duruşmada bitirmedir. Bunlardan sözlülük (şifahilik) esastır ve başta gelir. Bu esas çerçevesinde bilirkişilerin duruşmada açıklama yapmak üzere çağırılması, bu madde ile öngörülmüş ve düzenlenmiştir. Bilirkişilerin duruşma aşamasında raporlarını verdikten sonra hazır bulunmaları zorunluluğu yoktur. Ancak mahkeme re’sen veya Cumhuriyet savcısının veya tarafların veya avukatların istemi üzerine adı geçenleri, açıklamalarda bulunmak üzere çağırabilir. Bu hâlde not ve raporlarına bakarak cevap verebilecek olan bilirkişilere, görevleri kapsamındaki bütün sorular yöneltilebilir.

Bilirkişi açıklaması ile tanık olarak veya bilgi edinilmesi için dinlenen kişilerin beyanları arasında çelişki ortaya çıkarsa, mahkeme gerekçeli bir kararla duruşmanın devamına veya işin ileri bir tarihe bırakılmasına karar verebilir.

Ceza Muhakemesi Kanunu 68. Madde Duruşmada Bilirkişinin Açıklaması Emsal Kararlar

Yargıtay 13. Ceza Dairesi E: 2014/17487, K: 2015/2387

• Ceza Muhakemesi Kanunu 68. Madde
• Duruşmada Bilirkişinin Açıklaması

Sanığın suçunun 6352 sayılı Yasanın geçici madde 2/1-2 fıkraları kapsamında bulunmadığı, bu nedenle Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 25.07.2012 tarihli dosyanın iadesine dair kararının yerinde olmadığı, bahsi geçen hatalı iade üzerine dosyanın yeniden Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına temyiz incelemesi için gönderilmesi gerekirken duruşma açılarak 14.05.2013 tarihinde verilen kararın yok hükmünde olduğu kabul edilerek 10.03.2011 tarihli hükme yönelik olarak yapılan incelemede; dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hâkimin takdirine göre; suçun sanık tarafından işlendiğini kabulde ve nitelendirmede usul ve yasaya aykırılık bulunmadığından, diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;

5237 sayılı TCK’nın 142/2-b maddesinde temel cezanın alt sınırı 3 yıl hapis olmasına rağmen 2 yıl hapis cezası uygulanması suretiyle neticeten eksik ceza tayin edilmesi,

Çalınan para miktarına göre 5237 sayılı TCK’nın 145. maddesinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi,

Sanık hakkında 5395 sayılı Çocuk Koruma Kanununun 35/1. maddesine göre ayrıntılı sosyal inceleme raporu alınmadan, duruşmada bilirkişi açıklaması ile yetinilerek hüküm kurulması,

18 yaşından küçük olan sanık hakkında hükmedilen para cezasının ödenmemesi halinde, hapse çevrilmeyeceği gözetilmeyerek 5275 sayılı Yasanın 106/4. maddesine aykırı davranılması, bozmayı gerektirmiş, sanık … müdafi ve o yer Cumhuriyet Savcısının temyiz itirazı bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenlerle tebliğnameye uygun olarak bozulmasına, 29.01.2015 tarihinde oybirliği ile karar verildi.